ย้อนอดีตมาร์คฟิวเจอร์ พ.ศ. 2546

สิ่งที่จะนำเสนอต่อไปนี้ อาจจะเหมือนฉายหนังซ้ำ แต่มันก็ต้องทำอย่างนั้นเพราะข้อมูลเก่าหายไป เราก็ต้องมาเริ่มกันใหม่อีกที ถ้าเป็นประโยชน์ก็เก็บไว้พิจารณาครับ ถ้าไม่เป็นประโยชน์ก็ปล่อยให้ผ่านๆ ไป ผมเองก็เหมือนกับคนอื่นๆ ที่มีความฝัน อยากทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำ ถึงแม้มันไม่เริดหรูนัก แต่มันก็ยังดีกว่าที่จะปล่อยโอกาสให้ผ่านไป

ย้อน กลับไปเมื่อปลายปี พ.ศ. 2546 หรือต้น 2547 ประมาณเนี้ย ก็ได้มีโอกาสรู้จักกับคุณแพงพวยคือคนที่ออกแบบอุลตร้าแมนมิลเลเนี่ยม อีลิท ให้กับไชโย แล้วแกก็พาไปหาพี่ต้อม อวยพร เมฆกระจาย (ปัจจุบันเสียชีวิตไปแล้ว) ซึ่งพี่ต้อมตอนนั้นแกกำลังมีโปรเจคทำฮีโร่ไทยโดยได้พูดคุยกับพี่อุ๋ย ซึ่งเคยทำอยู่ที่ไชโยโปรดักชั่น แต่ยังติดขัดเรื่องงบประมาณ ผมพาอ๊อด กาวินแมนเข้าไปคุย เพื่อนำเสนอ ตกลงกันว่าจะออกแบบทำชุดใหม่ โดยคุณแพงพวยเป็นคนออกแบบ คุยกันเรียบร้อยวันนั้นยังไม่ทันกลับบ้านผมก็ทะเลาะกับแฟนของอ๊อดเรื่อง ลิขสิทธิ์ เหมือนกับว่าผมเป็นคนที่มาทีหลังแล้วจะมาฉกฉวยส่วนแบ่งไป มันคือปัญหาหลักของมนุษย์เดินดินเรานี่แหละครับ ผลประโยชน์ ทั้งๆ ที่ยังไม่ทันพูด ยังไม่ทันได้เกิดโปรเจคเป็นเรื่องเป็นราว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะเอาหรือเปล่า ผมเลยบอกเขาไปว่า ผมจะเอาในส่วนที่อยู่ในความรับผิดชอบของผมเท่านั้น

ผ่านไปสองวัน พี่ต้อมโทรมาหาผม บอกว่าวันเสาร์ออกกองเลย เฮ่ย อะไรมันจะเร็วขนาดนั้นพี่เขาบอกว่าตอนนี้ทางเขาพร้อมทางโปรดักชั่น ทางเราพร้อมเรื่องชุด จะรอไปทำไม และที่สำคัญตัวที่จะถ่ายนี้จะเป็นตัวทรีเซอร์ที่จะนำไปเสนอกับเจ้าของค่าย หนังแผ่นก่อนว่าเป็นอย่างไร การถ่ายทำขอให้เก็บเป็นความลับห้ามบอกคุณแพงพวยกับพี่อุ๋ยนั่นไง.... มันเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้เราเองต้องลำบากใจ เพราะถ้าทำไปเราก็เหมือนทรยศกับคนที่เขาพาเรามา

ผมนั่งคิดนอนคิดว่า ทำไงดี เพราะถ้าวันนึงสองคนนั้นรู้ ผมก็หมาอยู่ดี อย่ารอเลย ผมเลยโทรไปสารภาพกับคุณแพงพวย ว่ามันเกิดเหตุการณ์ยังงี้ขึน เขาบอกว่า ทำไปเลย ในเมื่อเป็นความต้องการของพี่ต้อมแสดงว่าเขาคิดอะไรไว้ในใจแล้ว ขอบใจมากที่มาบอก อืมม... ผมเองก็กลัวผิดใจกัน เพราะของยังงี้มันเป็นเรื่องของความเห็น ในเมื่อเปิดทาง ผมก็ไปตามน้ำละกัน

ก่อน วันเสาร์มีนัดถ่ายภาพนิ่ง ทุกอย่างเต็มไปด้วยความรีบเร่ง ไม่รู้จะเร่งกันไปทำไม สมัยก่อนผมไฟแรงมาก ไอ้ชุดที่เห็นว่าห่วยเฮงซวยน่ะ คืนเดียวทำเสร็จ ด้วยคนเดียว ไม่หลับไม่นอน เช้ามาเขามารับยังต้องให้คนอื่นมานั่งช่วยเอาไดเป่ายางให้แห้ง

รู้สึก ว่าปัญหาระหว่างผมกะแฟนอ๊อดยังไม่จบ เธอยังพูดจาไม่เข้าหูจนเกือบทะเลาะกัน เราเองก็ยังพอมีสติที่จะให้งานมาก่อนเรื่องความขัดแย้ง ชนวนมันมาจากเรื่องผลประโยชน์ตัวเดียวแท้ๆ ผมบอกอ๊อดไปว่า บอกเมียมึงด้ว ย สิทธิกาวินแมน กูไม่ได้อยากได้ส่วนแบ่ง มึงได้มามึงก็ไปให้เมียมึงละกัน

ไม่ มีการพูดคุยกันเรื่องผลประโยชน์ระหว่างทางเรากับพี่ต้อม ทุกอย่างทำไปอย่างรีบเร่ง ถ่ายภาพนิ่ง โชะๆๆๆๆๆ มาราธอน แล้วก็กลับบ้าน รอวันเสาร์ เพื่อออกกอง ถ่ายทำทรีเซอร์

วันเสาร์ผมก็ไม่ได้นอนอีกตามเคย เพราะลุยทำชุดสัตว์ประหลาดเพิ่ม เพื่อให้มีหลายๆ ตัว ทีมงานมารับผมที่บ้านตอนตีห้า ออกเดินทางไปจังหวัดนครนายก ที่นั่นเป็นที่ที่คนทำหนังไทยรุ่นเก่าชอบมาถ่ายกัน เพราะรู้จักคุ้นเคยกับคนท้องที่ ระเบิดป่า เผากระท่อม ทำได้เต็มที่

กว่า จะเตรียมข้าวของ กินข้าว ดูโลเคชั่น วางแผนงานกัน ได้ถ่ายก็ซัดไปเที่ยงตะวันตรงกบาลพอดี แล้วชุดเราก็อย่างหนา ผมยินดีเป็นอย่างยิ่งที่มีสตั๊นมาใส่ให้ คนที่ได้รับคัดเลือกมาใส่ชุดสัตว์ประหลาดของผม ตัวผอมๆ สูงๆ ดูไม่น่ารอด แต่มันบอกผมว่า โธ่พี่ ผมเกิดมาเพื่อสิ่งนี้เลยนะ ชุดพี่นี่แม่ม แนวจริงๆ ว่างๆ ผมขอยืมใส่ไปเดินเล่นหน่อยนะ ยังพูดกันเล่นอยู่

การทำงาน ทุกอย่างต้องรวดเร็วฉับไว เพื่อให้ปิดกองได้ภายในหนึ่งวัน จ่ายค่าแรงกันคิวเดียว ซึ่งตอนนั้นผมเองกะอ๊อดก็ยังไม่เข้าใจว่าระบบคิวมันเป็นยังไง ช่วงเที่ยงนี่ก็เป็นคิวของสัตว์ประหลาด ก็เป็นการทดสอบระยะกล้อง วางคิวเดิน

ดูชุดกันใกล้ๆ สมัยก่อนใช้เงินส่วนตัวทำ มีเงินน้อยก็ทำได้แค่นี้ ของทำในครัวเรือน หัวสัตว์ประหลาดขึ้นโครงบนโถชักโครกครับ ทำในห้องน้ำ ไม่ได้ไปจ้างใครทำ

ขอให้สังเกตเงานะครับ สั้นๆ แดดเปรี้ยงๆ เต็มกบาล กลางแจ้ง ในเดือนที่ร้อนสัดๆ ประมาณเดือนนี้แหละครับ

อุปกรณ์ที่นั่นมีครบ ทั้งเครน ทั้งดอลลี่ ทีมงานยกกันมาทั้งบริษัท

หลังจากที่ถ่ายตรงทางลงเขานี่เสร็จ ก็จะไปถ่ายอีกที่นึง เป็นเนินสูง ทีมสตั๊นเตรียมพร้อม

คน ที่ใส่ชุด พอมันรู้ว่าจะมีการฝังเอฟเฟคที่ชุดสัตว์ประหลาด มันเลยเดินมาหาผม พี่ครับ ใส่ชุดให้ผมหน่อย ผมร้อน หาคนแทนไม่ได้ ผมก็เลยเปลี่ยนกะมันใส่ชุดแทนให้

แล้วผมก็เดินไปให้คนทำเอฟเฟคฝัง ระเบิดตามชุด ผมเองก็พอรู้อยู่นะว่ายางเนี่ย เวลาติดไฟแล้วมันดับยาก จะหวังเอาเครื่องดับเพลิงมาฉีด ไม่มีละครับ มีแต่ทราย กับตีนเขาเหล่าทีมงาน ช่วยกันเขี่ยช่วยกันกระทืบเพื่อดับไฟ โชคดีที่เทคเดียวผ่าน แต่ก็ทิ้งร่อยรอยไหม้ไว้ที่ชุด หลังจากพ้นฉากอันตราย สะตั้นมันก็กลับมาใส่ตามเดิม..... หน้าที่ใครกันแน่วะ???

อ๊อดไม่ยอมน้อยหน้าขอใส่ชุดกาวินแมนเองบ้าง ถ่ายอยู่หลายเทคไม่ผ่าน พี่อ๊อดไม่ยอมใช้สะตั๊น เพื่อให้เห็นสปิริทอันแรงกล้ว ผมไปกินข้าว หลบแดด กินน้ำ ผ่านไปสองชั่วโมงกลับมา ฉากนั้นก็ยังไม่ผ่าน อ๊อดเหงือตกกีบ สุดท้ายต้องยอมเปลี่ยนให้สะตั้นใส่แทน เพราะไม่รู้คิวกัน

พอ ถ่ายฉากนั้นจบ ก็เป็นฉากปล่อยอาวุธยิงแสงทำลายล้างกัน ท่าทางจะมัน ฉากนี้ย้ายไปที่ตีนเขาที่เขาขุดเป็นช่องเอาไว้ สะเก็ดก้อนหินเยอะน่าดู

การ ปล่อยแสงของทีมนี้เขาไม่ใช้ CG ครับ เป็นระเบิดก้อนจริง ก็ดินปืนชนิดไม่มีสะเก็ดน่ะครับ ต่อชนวนเข้าไป จุดระเบิดด้วยแบตเตอรี่รถยนต์ ก่อนจะทำการระเบิดต้องไปเคลียร์สถานที่ไม่ให้มีก้อนหิน ขวด หรือไม้ที่จะเป็นอันตราย เพราะเวลาระเบิดของพวกนี้ก็จะกระเด็นใส่นักแสดง ดูจากโลเคชั่นคงหลบเลี่ยงก้อนหินยาก เอาระเบิดฝังไว้ก่อน วางมาร์คกิ้งแล้วให้นักแสดงถอยออกมา ดูการรักษาชุดทำมาหากินของสตั๊นนะ มันโยนทิ้งเลย

ดูภาพการระเบิดจากคลิปในยูทูปแล้วกันนะครับ ส่วนฝ่ายตัวพระเอกเราก็จะเป็นฝังระเบิดควัน

การถ่ายทำตั้งแต่เที่ยงยันเย็น สะตั้นตัวผอมๆ นั่น มันไม่ได้พักเลย หลังจากที่เปลี่ยนกะผมใส่ แล้วมันก็ร่วงลงไปกองกะพื้น...

ขอบอก ว่าวันนั้นสะตั้นมากันเป็นสิบคน แต่ใส่ชุดช่วงเช้ามีแต่ไอ้หมอนี่แล้วก็สตั๊นที่ใส่กาวิน รู้สึกว่าสะตั้นกาวินมีอีกคนนึงใช้ตอนตีลังกาด้วย สะตั๊นคนอื่นๆ ที่มาเห็นมันวิ่งไล่เตะกันสนุกสนาน เป็นงานที่สบายมากเลย....

หลังถ่ายช่วงกลางวันถึงเย็นเสร็จ เราถ็ชักภาพถ่ายรูปกันเป็นที่ระลึก

นึก ว่าจะกลับบ้านกันแล้ว ที่ไหนได้ มีถ่ายช่วงค่ำ ตอนนั้นผมยังใช้กล้องกระจอกอยู่ เลยถ่ายกลางคืนไม่ได้ ดูเอาในยูทูปละกันครับ ตามลิงค์นี้

คืนนั้นเหมือนออกค่ายลูกเสือ มันคืออุทยานแห่งชาติวังตะไคร้ กองถ่ายหาโลเคชั่นตั้งเครนกัน แต่ปรากฏว่ากิ่งไม้ของอุทยานแห่งชาติขวางหูขวางตา เขาก็ตัดทิ้งกันไปเลย...ฉากฝังเอฟเฟคในน้ำเราดูกันสะใจ แต่หลังจากถ่ายทำสิ่งที่ตามมาคือปลาลอยอืดในน้ำเป็นแพ

คืนนั้นส่วน ใหญ่ผมใช้เวลากับการพูดคุยกับทีมงานในนั้น ผมศรัทธาผู้กำกับมาก แกเป็นคนที่มีทัศนะและความสามารถที่ดีเยี่ยมในสายตาของผม แต่ไม่ขอเอ่ยชื่อท่านผู้นี้ละกัน เพราะในที่สุดเราก็มามีปัญหาในภายหลัง อันจะกล่าวถึงในคราวต่อๆ ไป

ผู้กำกับท่านนั้นกล่าวว่า น้อง... งานของพวกน้องนี่แหละเป็นของจริง คนอื่นที่เสนอมามันเป็นแค่งานบนกระดาษใช้งานอะไรไม่ได้ ผมบอกว่า แต่ชุดที่เรามาถ่ายกันยังไม่ดีพอนะครับ ผู้กำกับตอบว่า ตอนนี้เรามีทุนแค่นี้เราได้แค่นี้ ใครจะว่าไม่ดี ก็ดีกว่าไม่ได้ทำ ลองเรามีทุนมากเหมือนคนอื่นเราจะทำให้ดีกว่าเขาก็ทำได้ เออ...เนอะ พวกเรารู้สึกหลงรักผู้กำกับคนนี้ขึ้นมาทันที แกมีวิธีการพูดหว่านล้อมเอาใจคนเก่งมาก

จริงๆ แล้วอ๊อดอยากเล่นเป็นตัวพระเอกที่ยังไม่แปลงร่าง แต่พี่ต้อมก็เอานักแสดงสุดหล่อร่างใหญ่เทรนเกาหลีมาเล่นแทน ผมเคยเห็นเขาเล่นโฆษณาแป้งเย็นอยู่ครั้งนึง นึกชื่อไม่ออกเหมือนกันว่าชื่ออะไร แต่บางทีการไปกังวลกับพระเอกหุ่นดีหน้าหล่อ แล้วเอาสะตั๊นตัวเตี้ยม่อต้อมาเล่นเป็นตัวตอนแปลงร่างมันขัดๆ ยังไงกันพิกล แต่อย่างว่านะ มันไม่ใช่เงินเรา เขาจะจ้างใครมา มันเรื่องของเขา

คืน นั้นฉากต่อสู้กันรู้สึกว่ามันมาก เพราะทีมสะตั้นมันไม่เหนื่อยเหมือนตอนกลางวัน ตอนฉากพระเอกขี่มอเตอร์ไซค์ แล้วมีระเบิดตามนี่ มีชิ้นส่วนบางอันกระเด็นเป็นไฟลามทุ่ง หน้าที่ของทีมสะตั้นแสดงให้เราเห็นแล้ว พวกเขาคือเครื่องดับเพลิงอย่างดี ที่ไหนมีไฟ ที่นั่นมันตามไปกระทืบ ตี๊บๆๆๆๆ โห ดีกว่าซื้อแบบเป็นถังอีก

คืน นั้นปิดกอง เอาดึกมาก และช่วงนั้นรัฐบาลประกาศไม่ให้จำหน่ายน้ำมันหลังเที่ยงคืน ทำให้พวกเราลำบากกันมาก โดยเฉพาะผมที่ขนสัตว์ประหลาดไปหลายตัวถูกปล่อยลงกลางทางให้ไปโบกแท๊กซี่ แม่ม.. นึกแล้วสงสารตัวเองจริงๆ ไม่รู้ว่าผ่านวันนั้นมาได้ยังไง

หลังจากวันนั้นผ่านไป พวกเราก็ตั้งตาคอยภาพผลงานในวันนั้นอย่างใจจดใจจ่อ หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป ผมโทรไปหาพี่ต้อม แกบอกว่า บริษัทหนังสนใจ แต่ติดว่าถ่ายกาวินแมนออกมาแล้วเหมือนกล่องกระดาษ ดูไม่เท่ห์ อยากให้ออกแบบใหม่ พี่ต้อมให้ผมไปคุยกับอ๊อดว่าค่าลิขสิทธิ์ในการนำมาสร้างหนังเท่าไร

ผม กลับไปถามอ๊อดว่าเท่าไร อ๊อดบอกว่า กูคำนวณไว้แล้วกูกะแบ่งกันคนละแสน มึงแสน กูแสน แก๊บแสน (แก๊บคือเมียอ๊อดตอนนั้น) ผมบอกว่า เออ กูไม่อยากมีปัญหา มึงกะเมียมึงแบ่งกันคนละแสนห้าเลยแล้วกัน กูไปเอาตรงอื่นก็แล้วกันเหรอ เอางั้นเหรอ อ๊อดก็ว่าตามกันกะผม คือสามแสนนั้นเขารับไว้แบ่งกับเมียเขา ส่วนผมเอาในส่วนของโปรดักชั่นชุด ซึ่งตอนนั้นผมก็เข้าใจว่ายังไงผมก็ต้องได้ทำชุดทั้งหมด

พอโทรไปหาพี่ต้อม ผมก็บอกราคาตามที่อ๊อดปรารถนา สามแสนถ้วน พี่ต้อมพูดมาคำนึง....

หึ..

น้ำเสียงแบบสลดผสมเย้ยหยัน ยังไงบอกไม่ถูก แล้วแกก็วางสายไป

ผมบอกกับอ๊อดว่าเฮ้ย ท่าทางเขาจะไม่เอาว่ะ เขาไม่มีท่าทีตอบรับเลย สงสัยแพงไป มึงจะลดมั้ย อ๊อดบอก เขาอาจกำลังตัดสินใจอยู่ รอต่อไป

สาม วันก็แล้ว หนึ่งสัปดาห์ก็แล้ว มีแววว่าจะอดแดก... ได้ข่าวว่าทรีเซอร์เสร็จ ผมก็เข้าไปเอาทรีเซอร์ที่ออฟฟิต พี่ต้อมแกก็เอาหนังคาเมนไรเตอร์อากิโตะมาเปิดให้ดู แล้วก็พูดคุยกันว่า จะทำหนังไอ้มดแดง จะใช้ชื่อมาร์คไรเดอร์เลย เพราะคำว่ามาร์คไรเดอร์เป็นคำสามัญ ไม่มีลิขสิทธิ์ เอางั้นเลยเหรอ....

วัน นั้นกลับบ้านไปอย่างสิ้นหวัง เพราะคิดว่าแกเพี้ยนแน่ แล้วคืนต่อมาหลังจากวันนั้นประมาณสามทุ่ม พี่ต้อมโทรมาบอกนัดเจอกันหน่อยเดี๋ยวพาไปกินข้าว ผมไปกะแกแล้วก็ผู้กำกับ ไปคุยกันที่ร้านอาหาร กับโปรเจคใหม่ มาร์คไรเดอร์โกลด์ หน้าเป็นมดแดง แต่ชุดเป็นนักรบไทย ใช้ดาบฟ้าฟื้น เอากันเข้าไป...สนุกกันใหญ่ ผมคิดว่าเราคงมาคุยกันเล่นๆ สนุกๆ แล้วก็จบกันไป แต่คืนนั้นดูเหมือนยาวนาน...

พี่ต้อมเล่าชีวิตแกสมัยวัยรุ่น แต่ผมฟังดูแล้วเหมือนนิทานมากกว่า แกบอกว่าสมัยวัยรุ่นแกเปิดร้านขายไข่อยู่ในตลาด... แกขายดีมาก แล้ววันนึงก็มีร้านขายไข่มาเปิดอยู่ข้างๆ อีกร้านนึง มาขายแข่งกับแก ราคาถูกกว่า ลูกค้าพากันหันไปซื้อไข่ร้านข้างๆ หมด แกเลยต้องมาลดราคาแข่งกับร้านไข่ข้างๆ พอเราลด มันก็ลดตาม แล้วถูกกว่า พี่ต้อมบอกว่า พี่เลยทั้งลดทั้งแถม มันก็ยังแถมตาม ตอนหลังพี่ยอมขาดทุน แจกฟรี จนร้านขายไข่ข้างๆ มันอยู่ไม่ได้ เจ๊งก่อน เปิดหนีไป... แกเลยกลับมาขายได้ดีเหมือนปกติ ผมฟังจบ ผมคิดว่า เอ... แกพยายามจะสื่ออะไรกับเรา กูงงว่ะ แล้วก็บอกว่า ธุรกิจมันต้องเจ๊งก่อน เพื่อความสำเร็จของอนาคต ใครทนได้นานสุดคือผู้ชนะ อ้อ... ยังงี้นี่เอง แกพยายามบอกผมว่า ถ้าผมจะทำธุรกิจกับแกให้ยอมเจ๊งก่อน เพื่ออนาคตที่สดใส แต่ก็ไม่ไหวนะพี่นะ เอาเป็นว่าจะทำให้ถูกที่สุดเท่าที่จะทำได้ละกัน ผมเสนอราคาพร้อมออกแบบไปที่สองหมื่นห้า แกเงียบ... แล้วบอกว่า ลองไปออกแบบมาให้ดู

ผมลองขีดๆ เขียนๆ อยู่สองสามวัน แล้ววันที่สามแกก็โทรมาบอกว่า ไม่ต้องออกแบบหรอก ทำได้เลย ให้ออกมาเหมือนอย่างที่คุยกันวันนั้น ว๊าว.... และวันนั้น โปรเจคมาร์คไรเดอร์โกลด์ก็ถือกำเนิดขึ้น

สองหมื่นห้า ดูเหมือนว่าเยอะ แต่ในความเป็นจริง มันเป็นการตีเผื่อการแก้ไข ซึ่งผมคิดว่ามันต้องโดนแก้หลายครั้งแน่ๆ แล้วมันก็เป็นดังคิด ครั้งแรกผมตีแพทเทินกระดาษ แล้วใช้สีโป้วมาขึ้นโครงใส่รายละเอียด ปรากฏว่าหัวนั้นหนักมากๆ และมีวี่แววชิ้นส่วนต่างๆ บนหัวจะหลุดแตกออกมา

ผู้กำกับบอกว่า ขอเป็นวัสดุที่มีความยืดหยุ่นได้ ไม่แตกหัก ทนกับการเคลื่อนไหวต่อสู้ ผ้าขอเป็นผ้าสแปนเด็กซ์ ผมก็ทำตามที่ขอมา

โครงข้างในก็ขึ้นจากกระดาษเหมือนเดิม

เคลือบยาง และใช้สีสำหรับทายางโดยเฉพาะทา

เพราะก็เช่นเดียวกัน กระดาษกับยาง

ทำเสร็จก็ใส่ไปให้เพื่อนแถวบ้านช่วยถ่ายให้

ลองขี่มอเตอร์ไซค์ดู เด็กๆ แถวบ้านแตกตื่นกันน่าดู

ทำ เสร็จไม่รอช้า ก็เอาชุดไปส่ง และลองเขวี้ยงหัวอัดกับกำแพงให้ดูเลยว่าไม่แตก วันนัดออกกอง ผมไปกับกองถ่ายด้วย แต่วันนั้นผู้กำกับเบี้ยวไม่ยอมมา เลยยกกองกลับหมด

เวลาผ่านไปเป็นเดือน ไม่มีใครติดต่อมา ผมติดต่อไปส่วนใหญ่พี่ต้อมแกก็ไม่อยู่ เลยได้สินใจไปที่ออฟฟิต เลยรู้ว่า เขาได้ทีมใหม่มาทำชุดแทนผมแล้ว ซึ่งทีมนั้นก็คือทีมไชโยเก่า โดยการแนะนำของพี่รามผู้กำกับเหยี่ยวพิฆาตที่สำคัญพี่ต้อมบอกว่าชุดละหกพัน เอง... โห... หกพัน มันทำได้ห้วยเหรอ

ปกติชุดพวกนี้ถ้ารับกันโดยทั่ว ไปอยู่ที่ประมาณสามหมื่นถึงสามหมื่นห้า แต่ถ้าเขาทำได้หกพัน ก็ถือว่าเป็นการเซฟเงินของโปรดักชั่นได้เป็นอย่างมาก แถมยังมีงานดีไซน์เป็นของแถมให้อีกด้วย

มาร์คฟิวเจอร์ตัวใหม่

ปิศาจเซ็ทใหม่

อืม ม... เราก็เข้าใจในเหตุผล ได้จับชุดจริง ก็ยังรู้สึกว่าคุ้มค่าจริงๆ ทีมมีสามคน รับชุดละหกพัน มันแบ่งกันคนละพัน หักค่าของ งานก็ไม่ใช่วันเดียวเสร็จ ผมว่าแคะหนมครกขายยังรวยกว่าเลย

ผมเข้าใจ ว่าคนเราแข่งขันกันก็เพื่อความอยู่รอด อย่างสมมติเราตั้งราคาของ 250 บาท คนอื่นขาย 100 คนก็เทไปหาอีกคน พออีกคนเห็นว่าร้อยนึงขายได้ เขาก็ขาย 70 บาท ถ้าเราจะชิงความอยู่รอดกลับ ก็ต้องอัดเข้าไป 50 บาท จนกว่าจะแพ้กันไปข้าง เหมือนนิทานเรื่องคนขายไข่ที่พี่ต้อมเล่า ฉะนั้นเรายอมถอยออกมาดีกว่า ถ้าคิดว่าไม่คุ้ม

แต่ก็ยังรู้สึกยินดี ที่ได้รับคำตอบมาว่า ชุดมาร์คฟิวเจอร์ที่ทำมาใหม่ชุดเนียนสวย แต่ใช้งานจริงไม่ได้ ขยับสองทีเกราะหลุด ต่อยไปต่อยมา ก็ต้องคอยระวังชิ้นส่วน จะตีลังกาก็ต้องคอยระวังหัวแตก ฉะนั้นเขาจึงเลือกใช้ชุดเดิมในการถ่ายทำ แล้วใช้ชุดที่ทำใหม่ เป็นชุดที่ถ่ายภาพนิ่งทำปก

ที่รถกองถ่ายก็ยังเป็นตัวเดิม

หลัง จากนั้นผ่านไปหลายเดือนจนได้เห็นวีซีดีออกมา ก็ได้ข่าวมาว่าทีมงานที่ไปทำชุด มีปัญหาอย่างแรงกับพี่ต้อมเกี่ยวกับเรื่องค่าจ้าง ผู้กำกับได้มาเฉลยกับผมทีหลังว่าไอ้ชุดทั้งหลายน่ะไม่ใช่หกพันหรอก เป็นหมื่น มันเขียนภาพมากันขนาดนั้นมีเหรอที่มันจะเรียกแค่หกพัน อืมมม... นั่นซิเนอะ

ตอนนั้นได้ข่าวว่ายอดขายวีซีดีของมาร์คฟิวเจอร์แรงมาก เพราะตอนนั้นไม่มีใครทำออกมาขาย อ๊อดเคยบอกผมว่าสิ่งนึงที่คนในทุกๆ ชาติต้องการคือความเป็นชาตินิยม ฮีโร่ไทยเป็นสิ่งที่ถือว่ามีน้อยมาก ยิ่งออกมาในยุคที่มีการประกาศสิทธิ์อุลตร้าแมนว่าเป็นของไทย คนยิ่งหันมาให้ความสนใจในฮีโร่ไทยมากยิ่งขึ้น เรียกว่าเกาะกระแสกันไป

ชุด แรกขายดี จึงรีบทำภาคสองออกมา แต่สิ่งที่เปลี่ยนแปลงก็คือ เปลี่ยนจากผู้กำกับคนเดิมเป็นผู้กำกับอีกคน แล้วเอาทีมสะตั้นจากไหนมาก็ไม่รู้ ลองดูภาคสองแล้วจะเห็น

งานนี้ผม ถือว่าเป็นการสนองความต้องการของพี่ต้อมแก เพราะแกก็เป็นคนรุ่นประมาณพี่ๆ ในเวบที่ทันพิริยะสาส์น แกผูกพันธ์กับเรื่องพวกนี้มาตั้งแต่เด็ก มีความตั้งใจที่จะทำหนังฮีโร่ การติดต่อกับแกครั้งท้ายสุด แกไปทักผมในเวบสมาคมผู้กำกับ แล้วก็ทิ้งเบอร์ให้โทรกลับ

ผมโทรไปคุย แกบอกว่ามีโครงการจะทำภาคที่สาม อยากให้ผมทำชุดให้ หรือไม่ก็ขอเช่าชุดมาถล่มหน่อย ก็คุยกันสนุกๆ ไป ก็ยังชวนให้ผมไปเยี่ยมแกที่ออฟฟิต แต่ช่วงนั้นผมเองก็เริ่มคิดจะเปลี่ยนแนวไปทำอย่างอื่นแล้ว

แล้วเมื่อ ไม่นานมานี้ผมก็ได้ข่าวมาว่า แกเสียชีวิตไปแล้ว ผมก็ยังอดใจหายไม่ได้ เพราะคนเคยคุยเคยร่วมคิด เคยร่วมฝันกันมา ก็เพียงแต่ขอให้พี่ต้อมหลับให้สบายครับ ถ้ามีโอกาสผมอาจกลับมาสานฝันต่อ....

ภาพโฆษณาเปิดตัว การ์วินแมน ในหนังสือบันเทิงเล่มนึง จำชื่อไม่ได้ ทางพี่ต้อมได้ส่งแอดไปลง เตรียมพร้อมที่จะทำหนังกาวินแมน แต่ติดตรงที่ค่าลิขสิทธิ์ที่สูงเกินกว่าที่จะตกลงกันได้ ถ้าเปลี่ยนจากสามแสน เป็นสามหมื่น ป่านนี้คงได้ทำไปแล้ว....

บาง ทีของพวกนี้ ถ้าไม่เคยทำมาก่อน เราจะไม่รู้เรทว่าเขาทำกันเท่าไรอย่างน้อย ถ้าเรามีแนวทางเป็นไกด์บ้าง เราก็สามารถที่จะตกลงกับเขาได้ง่ายขึ้นถือว่าเป็นบทเรียน ที่เอามาถ่ายทอดให้ได้อ่านกัน