เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณปลายปี พ.ศ. 2546 ผมลองคิดดูเล่นๆ ว่าถ้าเกิดมีสัตว์ประหลาดออกไปขายของที่ถนนข้าวสาร ผู้คนจะให้การสนับสนุนกันดีหรือไม่ จริงๆ แล้วก่อนที่จะไปครั้งนี้เราเคยไปมาก่อนทีนึงแล้ว แต่เป็นการไปกันสองคนผมกะอ๊อด ผมใส่แมงกะโปน อ๊อดใส่กาวินแมน เอาโปสการ์ดไปขาย มีเด็กมาช่วยคนนึงป่านนี้คงโตแล้ว ก็เดินขายของกันในนั้นสนุกสนาน เหงื่อหยดติ๋งแต่ได้ประสบการณ์อันมีค่ามหาสนุกครับ ต่อไปนี้เป็นเรื่องราวการไปเยือนถนนข้าวสารครั้งที่สอง ครั้งนี้ผมใส่ชุดไปคนเดียว อ๊อดเป็นคนถ่ายภาพ
วันนั้นเอาตุ๊กตาไปขาย ตัวละ 40 บาท ทีแรกตั้งกัน 39 บาท เหมือนตามตลาดนัด แต่ว่าขี้เกียจหาเหรียญบาททอน เลยปัดขึ้นไปเป็นเลขลงตัว
วันนั้นเอาตุ๊กตาไปขาย ตัวละ 40 บาท ทีแรกตั้งกัน 39 บาท เหมือนตามตลาดนัด แต่ว่าขี้เกียจหาเหรียญบาททอน เลยปัดขึ้นไปเป็นเลขลงตัว
ถ่ายรูปหน้ากองอำนวยการ ถ้าตอนนี้ไปถ่ายอีก คงมีการค้นตัวกันน่าดู
ส่วนใหญ่มาขอถ่ายรูป พอเสนอของโบกมือไม่เอา 40 บาทเองนะ สนับสนุนหน่อยสิ
แล้วก็เจอสปอนเซอร์หนึ่งรายที่ร้านแห่งนึง พ่อของน้องคนนนี้ซื้อให้ลูกไปหนึ่งตัว 40 บาท
เดินวนไปสองรอบยังไม่มีคนซื้อเพิ่ม นั่งพักเหนื่อยก่อนดีกว่า
เดิน ต่ออีกรอบ ก็ยังเหมือนเดิม มีแต่คนขอถ่ายรูป ไม่มีคนซื้อ เหงื่อหยดติ๋งๆๆ ใส่ตา จนแสบตาไปหมด คุ้มมั้ยวะเนี่ย สงสัยต้องนอนมันแถวนี้หละ นักดนตรีข้างหลังขอที่ผมหน่อยนะ จะนอนแล้ว
ฮึด สู้ขึ้นมาอีกรอบ เดินต่อ ไปเจอฝรั่งสาวสองคนนี้ สงสัยชะตาเราจะถูกกับของนอก เธอขอถ่ายภาพแล้วให้ติ๊บมาสองร้อย โห ใจดีจัง เราเลยให้ตุ๊กตาไปคนละตัว
ตอน ที่ฝรั่งจ่ายตัง มีขอทานคนนึงเห็น มันรีบตรงดิ่งเข้ามาหาเรา แล้วมาขอตัง พี่ขอร้อยนึง ไอ้ห่าเอ้ย มึงเป็นใครวะเนี่ย กูเหนื่อยแทบตายกว่าจะได้สองร้อย อยู่ดีๆ มึงมาขอครึ่งนึงเลย เงินร้อยนึงในภาวะปกติมันไม่เยอะหรอก แต่ถ้าคุณลองทำอะไรที่มันเหนื่อยยากแล้วได้มา คุณจะเห็นคุณค่าของมันมาก ผมโวยมันไป บอกว่าพี่เล่นง่ายดีนะ ผมทำเหนื่อยแทบตาย ถ้ามาช่วยกันทำงานจะไม่ว่าเลย มาใส่ชุดให้หน่อยได้มั้ยพี่ ว่าแล้วมันก็เดินออกไป
สรุปยอดคืนนั้น 240 บาท ยังไม่หักค่าใช้จ่ายใดๆ ทั้งสิ้น ใครสนใจทำตามลองทำดูครับ งานแบบนี้ห้ามขึ้นแทกซี่ไปกลับครับ รถเมล์เท่านั้นจึงคุ้ม
ส่วนใหญ่มาขอถ่ายรูป พอเสนอของโบกมือไม่เอา 40 บาทเองนะ สนับสนุนหน่อยสิ
แล้วก็เจอสปอนเซอร์หนึ่งรายที่ร้านแห่งนึง พ่อของน้องคนนนี้ซื้อให้ลูกไปหนึ่งตัว 40 บาท
เดินวนไปสองรอบยังไม่มีคนซื้อเพิ่ม นั่งพักเหนื่อยก่อนดีกว่า
เดิน ต่ออีกรอบ ก็ยังเหมือนเดิม มีแต่คนขอถ่ายรูป ไม่มีคนซื้อ เหงื่อหยดติ๋งๆๆ ใส่ตา จนแสบตาไปหมด คุ้มมั้ยวะเนี่ย สงสัยต้องนอนมันแถวนี้หละ นักดนตรีข้างหลังขอที่ผมหน่อยนะ จะนอนแล้ว
ฮึด สู้ขึ้นมาอีกรอบ เดินต่อ ไปเจอฝรั่งสาวสองคนนี้ สงสัยชะตาเราจะถูกกับของนอก เธอขอถ่ายภาพแล้วให้ติ๊บมาสองร้อย โห ใจดีจัง เราเลยให้ตุ๊กตาไปคนละตัว
ตอน ที่ฝรั่งจ่ายตัง มีขอทานคนนึงเห็น มันรีบตรงดิ่งเข้ามาหาเรา แล้วมาขอตัง พี่ขอร้อยนึง ไอ้ห่าเอ้ย มึงเป็นใครวะเนี่ย กูเหนื่อยแทบตายกว่าจะได้สองร้อย อยู่ดีๆ มึงมาขอครึ่งนึงเลย เงินร้อยนึงในภาวะปกติมันไม่เยอะหรอก แต่ถ้าคุณลองทำอะไรที่มันเหนื่อยยากแล้วได้มา คุณจะเห็นคุณค่าของมันมาก ผมโวยมันไป บอกว่าพี่เล่นง่ายดีนะ ผมทำเหนื่อยแทบตาย ถ้ามาช่วยกันทำงานจะไม่ว่าเลย มาใส่ชุดให้หน่อยได้มั้ยพี่ ว่าแล้วมันก็เดินออกไป
สรุปยอดคืนนั้น 240 บาท ยังไม่หักค่าใช้จ่ายใดๆ ทั้งสิ้น ใครสนใจทำตามลองทำดูครับ งานแบบนี้ห้ามขึ้นแทกซี่ไปกลับครับ รถเมล์เท่านั้นจึงคุ้ม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น